Gustaw Morcinek (1891 –1963)- Urodził się w ubogiej górniczej rodzinie. Początkowo pracował jako górnik. Pracę w kopalni zaczął w wieku 16 lat. Przy pomocy kolegów zdobył wykształcenie. Gdy miał 19 lat, górnicy  zebrali pieniądze na jego edukację. Ukończył seminarium w Białej i pracował jako nauczyciel w Skoczowie. Pisywał artykuły do Dziennika Cieszyńskiego, uczestniczył w pracach redakcji Zarania Śląskiego (1920-1931).W latach 1939 – 1945 był więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych m.in. w Dachau. Do Polski powrócił w listopadzie 1946 r. Osiadł w Skoczowie i całkowicie poświęcił się pracy literackiej.

Jest autorem powieści o życiu i pracy górników:

·        "Wyrąbany chodnik” (1931–1932 r.)
·        “Wyorane kamienie” (powst. w 1934 r. wyd. w 1964 r.)
·        “Pokład Joanny” (1950 r.)
·        “Górniczy zakon” (1933 r.)

Napisał również powieść historyczną “Ondraszek” (1953 r.)oraz szkice i opowiadania m.in.:
·        “Serce za tamą” (1929 r.)
·        "W zadymionym słońcu” (1933 r.)
·        "Łysek z pokładu Idy"

Gustaw Morcinek nie zapomniał o młodzieży, kierując do niej utwór  „Ludzie są dobrzy” (1953 r.). Pamiętał także o najmłodszych i dla nich stworzył „Zbiór baśni śląskich”.
Jest najwybitniejszym przedstawicielem regionu śląskiego w literaturze polskiej. Wiele jego utworów tłumaczono na obce języki. Dzięki temu jego twórczość to trwały wkład w dziedzictwo kulturowe Polski i Europy. Otrzymał liczne odznaczenia i nagrody literackie.